امام مهدی علیه اسلام از هنگام ولادت از نظر عموم پنهن بود و جز برخی از افراد خوانواده و بر خی خواصّ حضرت عسکری علیه السلام کسی او را نمی دید و پس از شهادت از شهادت آن حضرت همین گونه بود به علاوه کسانی که واسطه ی میان ایشان و مردم بودند ایشان را مشاهده می کردند و اموال شیعیان را به حضرتش می رساندند و پیام ها و دستورات لازمه و پاسخ نامه ها را به مردم ابلاغ می نمودند.نامه هایی را که امام در پاسخ شیعیان نگاشته اند توقیع گویند و به توقیعات امام زمان علیه السلام مشهور است.از هنگام شهادت امام حسن عســــکری علیــــــه السلام(260هـ.)تا سال 329هـ. که غیبت کبری نامیده می شود افرادی چند ومیل و واسطه ی میان آن حضرت و مردم بودند که چهار تن از آنان در رأس قرار داشته اند و بقیه با واسطه ی آن عمل می کردند.این چهار تن عبارتند از:

1):ابو عَمرو عثمان بن سعید بن عَمرو عبدی اسدی،که وکیل امام هادی و امام عسکری علیـــــه الســلام نیز بوده است.

2):پسر او محمّدبن عثمان بن سعید،(304هـ).

3):ابوالقسم حسین بن روح نوبختی،(326هـ).

4):ابو الحسن علی بن محمّد سَمُری،(329هـ).